Strona:Bohdan Dyakowski-Z puszczy Białowieskiej 1908.pdf/73

 Strażnik, zbliżywszy się, z podziwem spojrzał na chłopca w uczniowskiem ubraniu, i zaraz wdał się z nim w rozmowę, skąd się tu wziął i co porabia w puszczy.
 — Tak, tak, teraz to strasznie weszły w modę wycieczki młodych ludzi do puszczy. Może to i dobre, ale dla nas tylko kłopot: zaraz trzeba ich śledzić. Mało to bandytów i rewolucyonistów wśród młodych paniczów, choć niby porządnie wyglądają?... Kto ich tam odgadnie? A gdzież towarzysze pana i kierownik wycieczki? Chciałbym go zobaczyć. Może by on tu wyszedł z chaty?
 — O, jego zobaczyć nie można? I on tu przyjść nie może?
 — A gdzież on jest? — pytał przerażony strażnik. — może uciekł?
 — Nie. On się schował w stodole?
 — W stodole? zasadzka? a dużo tam ich jest?
 — Trzech.
 Strażnik trzepnął się po szabli, pomacał rewolwer:
 — Niech-no pan ich tu poprosi; bo ja raport napiszę, a do stodoły nie pójdę.
 — Kiedy oni nie mogą przyjść.
 — Może ranieni? Hej, gospodarz!