Strona:Bogumił Aspis - Na cmentarzu.djvu/15

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

Gdy się zrównał już z nami, — jak wielki sęp — pióra,
Tak on swój płaszcz rostoczył... Rozwiesił go w górze...
Postał tam przez chwil parę...
I przepadł w lazurze...
....................
— O, dziś wiem już, czem były — ten kruk... i ta chmura!