Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/197

ująwszy się za ramiona. Handlarki wracały do swych monotonnych nawoływań, dalej zaczepiały przechodzących żebraków.
 — Wszystko to jest klej na wodzie, pic i fotomontaż. Kręcisz się tutaj — mówił Elijahu. — I co? Fajga, ta stara ropucha, krochmal smaży z melasą na oleju rzepakowym i zawija w błyszczący papier! Paskudztwo. Chodźcie lepiej ze mną, zapolujemy na koty.
 — Nie mów. Z gołymi rękami?
 Długo szeptali. Elijahu wytykał palcem.
 — Albinos, idziesz?
 — Idę.
 — Szmaja, idziesz?
 — Nie.
 — To nie. Bierzemy worek, drąg i łopatę. Jazda.
 Szli na Przebieg, z workiem, z drągiem i z łopatą do węgla.
 Ernest trzymał oburącz drąg, Elijahu łopatę przerzucił przez ramię, Dawid zwinął worek. Tutaj było pusto, panowała cisza cmentarza i tylko z oddali docierał stłumiony szum handlowej dzielnicy. Maszerowali wśród opustoszałych ruder, cierpliwie wałęsali się wokół posępnych czynszowych kamienic ogarniętych zarazą i skazanych na kwarantannę, wymarłych już i cichych, gdzie odór karbolu bił aż na ulicę i w pustce szczury odprawiały nad zwłokami kadysz.
 Długo czatowali pod usypiskiem śmieci. Dzień wlókł się, jak konający z głodu po kamieniach.
 — Szpadlem przez łeb, raz — i Ernest pokazywał energicznie, jak uderzy szpadlem.
 — I drągiem.
 — I drągiem przez łeb.