Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/185

pejsy? A może u was już nie noszą? Pejsy nie są w modzie, co?
 — Tate, nie czepiaj się — i Estera uśmiechała się do Dawida.
 — Ny, ny, jak się odzywa do starego ojca.
 — Tu nie wieś.
 — Widzę. Tfu, że Babilon.
 Estera rozwiesiła bieliznę, wyszła z sandałów i wsadziła do miednicy nogi. Przygryzła wargę; lekkimi ruchami płukała stopę, łydkę, kolano, uniosła spódniczkę i zwilżyła uda. Długo oglądała piętę przechyliwszy za siebie głowę i włosy luźno spłynęły na plecy.
 — Ny, paskudnica, widzicie ją! A do mykwy kto za ciebie pójdzie? Tam idź, tam obmywaj cielsko. Chociaż przystawią stempelek do bonu.
 Woda w miednicy pociemniała, a dziewczyna opuściła powieki i spokój ogarnął jej twarz.
 — Do mykwy? Tate, z mykwy przywlec można tylko tyfus.
 Rude włosy ujęła wymoczoną, różową dłonią i zwinęła w gruby węzeł. Schyliła się, kawałkiem szorstkiej cegły tarła podeszwy stóp.
 — Bezwstydnica!
 Przybladła, zielone oczy zabłysły. Gibkim ruchem wyciągnęła wilgotną nogę i dużym palcem przysunęła sobie z daleka drewniany sandał. Wiatr się zerwał, sypnął kurzem na potłuczone skorupy i śmiecie, targnął brodą staruszka, spódniczką u białych kolan. Wyżej, nad ich głowami stały nagie ruiny chwiejąc się i kołysząc łagodnie. W zębach zgrzytał piasek.
 — Kto tam? — pytał staruszek. — Ty, Szulim?
 Gdzieś obsunął się gruz; na widok Długiego Icchoka, który skradał się w jego stronę, Dawid złapał stygnącą blaszankę i nie oglądając się za