Strona:Björnstjerne Björnson - Tomasz Rendalen.djvu/259

wybrzeże się oddala, a statek wypływa na pełne morze.
 Mimo zachmurzenia, wieczór był miły i deszcz nie padał. Jasno kreśliły się wyspy, pośród których przejeżdżali. Wyraźnie widać było różnobarwne wzgórza, zielone pastwiska i domy, toną«e w ogrodach. Widać było też stojących przed domami ludzi, którzy patrzyli na statek. Zapragnęła takiego domku, zaczęła marzyć, że w nim mieszka i urządza go sobie według upodobania.
 Niedługo jednak wróciły niemiłe uczucia, doznała, niepokoju i przygnębienia. Nie znała powodu.
 Zapewne sprawia to wspomnienie o nim, pomyślała i obejrzała się bezwiednie.
 I oto... stał przed nią na pokładzie w odległości kilku ledwo kroków... Kłaniał się i uśmiechał...
 Zbladła i zaraz poczerwieniała strasznie. Po^em odwróciła się od niego z rozgoryczeniem.
 — Proszę, nie gniewaj się na mnie, pani! — powiedział — Wolę z panią wracać, niż tańczyć do białego rana. Czyż to dziwne? Czy z tego powodu zasługuję na naganę?
 Siadł za nią. Uczuła to i usunęła się.
 — Czemu czynisz to, pani? Przyznaję, że wyjechałem, by móc z panią pogwarzyć...
 Doznała szczególnego uczucia wstydu i strachu. Była z nim razem daleko i nie mogła wołać pomocy. Ile razy Tora była osamotniona, zaczynała płakać. Spostrzegł to i przemówił zgoła odmiennym tonem:
 — Łaskawa pani. Zachodzi tu nieporozumienie. Daleki jestem od narzucania się pani, radbym jeno porozmawiać... Czy pani tego nie chce? Dlaczego?