Strona:Björnstjerne Björnson - Tomasz Rendalen.djvu/188

czasu na dłuższą rozmowę, dopiero na pierwszej pauzie spytała Mila:
 — Jak mogłaś to odrazu zauważyć?
 — Wypróbowałam niedawno na lalce! — odparła Tora.
 — Na lalce? — rzekła, rumieniąc się zlekka Miła.
 Tora spostrzegła, iż się zdradziła i że obdarzona subtelnym instynktem Mila Engel zarumieniła się za nią.
 — Masz tedy lalki? — spytała Mila nazajutrz mimochodem.
 Tora oświadczyła z przesadną powagą, że ma lalki, siostry jej również, że nawet zamężne kobiety nie wstydzą się lalek, gdyż w takiem zamiłowaniu niema nic złego. Mówiła to wszystko śpiewnym dialektem bergeńskim, wywołując uśmiech Mili.
 — Możebyś mnie odwiedziła dziś popołudniu? Wróciliśmy właśnie ze wsi! — powiedziała.
 Tora skinęła potakująco i, uprzytomniwszy to sobie, doznała niemiłego uczucia.
 Ale około szóstej przyszła.
 Dom konsula Engla był jedynem domostwem miasta, zamykanem także w dzień. Na odgłos dzwonka otwierał lokaj, albo pokojówka. Nietylko w pokojach, ale również w kurytarzu i na schodach leżały brukselskie dywany, a zaraz od drzwi wchodowych można się było od stóp do głowy obejrzeć w wysokich lustrach.
 Zaprowadzono Torę do apartamentów „jaśnie panienki“ na piętrze.
 Doznała serdecznego powitania. Były to komnaty zajmowane przez panią domu i gdzie też zmarła. Nawet z powodu zmian tu wprowadzonych, tak późno tego roku powrócono ze wsi.