Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 21.djvu/24

 Kruczek przeciągał się leniwie, ale patrzał na pana.
 Pan Pliszka powiesił na drzwiach stary, poszarpany kożuch.
 — Kruczek, twój pan zapłacił karę, słyszysz? Kruczek, pan Demehl! Kruczek, weź pana Demehla! Weź, huzia go! gryź go... weź!... nie daj swojego pana, nie daj! Krzyczał i aż zachrypł z gniewu i zawziętości, złapał kij, bił w kożuch, a Kruczek szczekał zajadle, przyskakiwał i rwał zębami, gryzł, skowyczał, rzucał się na kożuch, jakby na rzeczywistego nieprzyjaciela, i mścił się za krzywdę swojego pana.
 — Dosyć, piesku, dosyć, jeszcze go później pogryziemy. Dosyć... pójdźmy teraz się zameldować panu kapitanowi.
 Pies przywarł do ziemi ze zmęczenia, a pan Pliszka wygolił się starannie, ubrał odświętnie w jakąś starożytną czamarę, przypiął jakieś trzy ordery na pierś, wyczernił obcięte krótko nad ustami wąsy, wyświątecznił się nadzwyczajnie i wyszedł paradnym krokiem.
 — Pójdziecie, panie, do kościoła? — zagadnął go Józef z drugiej izby.
 — Idź sam, ja nie pójdę.
 Pan Pliszka codziennie gorąco się modlił, ale do kościoła nie chodził.
 — Z Jezuitami nie trzymam — mawiał.