6. Nie patrzaycie na mię, żem iest śniada; bo mię opaliło słońce. Synowie matki moiéy rozpaliwszy się przeciwko mnie, postanowili mię, abym strzegła winnic, a winnicy moiéy, któram miała, nie strzegłam.
7. Oznaymiże mi ty, którego miłuie dusza moia, gdzie pasiesz? gdzie trzodzie dawasz odpoczywać w południe? albowiem przeczżebym miała bydź iako obłąkana przy trzodach towarzyszów twoich?
8. Ieźli nie wiesz, o naypięknieysza między niewiastami! wynidźże śladem trzody, a paś koźlatka twoie przy budach pasterzów.
9. Przyrównywam cię, o przyiaciołko moia! iezdzie w wozach Faraonowych.
10. Iagody lica twego klenotami są ozdobione, a szyia twoia łańcuchami.
11. Naczynimyć klenotów złotych z nakrapianiem śrebrném.
12. Dotąd, pokąd Król iest u stołu, szpikanard móy wydawa wonność swoię.
13. Iako snopek myrry iest mi miły móy na piersiach moich odpoczywaiący.
14. Miły móy iest mi iako grono cyprowe na winnicach, w Engaddy.
15. O iakoś ty piękna przyiaciołko moia, o iakoś ty piękna! oczy twoie[1] iako oczy gołębice.
16. O iakoś ty iest piękny, miły móy! i iako wdzięczny! nawet i to łoże nasze zieleni się.
17. Balki domów naszych są cedrowe, a stropy nasze iodłowe.
I. Oblubieniec zacność swoię, i oblubienicy swéy opowiada 1. 2. II. Oblubienica go zaleca 3. III. i wszystko co ma dobrego, onemu przyznawa 4 — 15. IV. Z społeczności tego się przechwala 16. 17.
Iam iest iako róża Sarońska, a lilia przy dolinach.
2. Iako lilia między cierniem, tak przyiaciołka moia między pannami.
II. 3. Iako iabłoń między drzewem leśném, tak miły móy między młodzieńcami. Pragnęłam siedzieć w cieniu iego, i siedzę; bo owoc iego słodki iest ustom moim.
III. 4. Wprowadził mię w dom wina, maiąc za chorągiew miłość przeciwko mnie.
5. Oczerstwicie mię temi flaszami, posilcie mię temi iabłkami; boć omdlewam od miłości.
6. Lewica[2] iego pod głową moią, a prawica iego obłapia mię.
7. Poprzysięgam[3] was córki Ierulalemskie[4]! przez sarny i łanie polne, abyście nie budziły i nie przerywały snu miłego mego, dokąd nie zechce.
8. Głos miłego mego! oto, on idzie skacząc po tych górach, a poskakuiąc po tych pagórkach.
9. Miły móy podobny iest sarnie, albo młodemu ielonkowi; oto, on stoi za ścianą naszą, wygląda z okien, patrzy przez kraty.
10. Ozwał się miły móy, a rzekł mi: Wstań, przyiaciołko moia! piękna moia! a póydź.
11. Albowiem oto minęła zima; deszcz przeszedł, i przestał.
12. Kwiatki się ukazuią na ziemi; czas śpiewania przyszedł, a głos synogarlicy słychać w ziemi naszéy.
13. Figowe drzewo wypuściło niedoyrzałe figi swoie, a macice winne rozkwitłe, wonią wydały; wstańże przyiaciółko moia, piękna moia! a póydź.
14. Gołębico moia mieszkaiąca w rozpadlinach skalnych, w skrytościach przykrych! okaż mi oblicze twoie, niech usłyszę głos twóy; albowiem głos twóy wdzięczny, a oblicze twoie pożądane.
15. Połapaycie nam liszki, liszki małe, które pasuią winnice; ponieważ winnice nasze kwitną.
IV. 16. Miły móy iest móy, a iam iest iego, które pasie między liliami;[5]
17. Ażby się okazał ten[6] dzień, a cienie przeminęły. Nawróć się, bądź podobny, miły móy![7] sarnie albo ielonkowi młodemu na gorach Beter.
- ↑ Pieśń. 4, 1. r. 5, 12.
- ↑ Pieśń. 8, 3.
- ↑ Pieśń. 3, 5. r. 8, 4.
- ↑
Błąd w druku; powinno być – Ieruzalemskie.
- ↑ Pieśń. 6, 2. r. 7, 10.
- ↑ Pieśń. 4, 6.
- ↑ r. 8, 14.
