7. Pan iest mocą moią[1] i tarczą moią, w nim nadzieię ma serce moie, a iestem poratowany; przetoż się rozweseliło serce moie, a pieśnią moią chwalić go będę.
8. Pan iest mocą swych, i mocą[2] zbawienia pomazańca swego on iest.
9. Zbaw lud twóy, Panie! a błogosław dziedzictwu twemu, i paś ie, i wywyższay aż na wieki.
I. Dawid napomina mocarze świata tego, aby Pana wielbili z mocy iego, którą okazuie w dziwnych sprawach swoich, a naybardziéy w kościele swoim. II. Upewnia, że w obronie swéy lud swóy zawżdy chować będzie.
1. Psalm Dawidów.
Oddawaycie Panu synowie mocarzów, oddawaycie Panu chwałę i moc.
2. Oddawaycie Panu chwałę imienia iego; kłaniaycie się Panu w ozdobie świętobliwości.
3. Głos Pański nad wodami; Bóg chwalebny wzbudza gromy, Pan nad wodami wielkiemi.
4. Głos Pański mocny, głos Pański wielmożny.
5. Głos Pański cedry łamie; kruszy Pan cedry Libańskie,
6. I czyni, że skaczą iako cielęta; Liban i Syryon iako młody iednorożec.
7. Głos Pański krzesze płomień ognisty.
8. Na głos Pański z bolem pustynie rodzą; z bolem rodzi na głos Pański pustynia Kades.
9. Na głos Pański z bolem rodzą łanie, i odkrywaią się lasy; ale w kościele swym opowiada wszystkę chwałę swoię.
10. Pan nad[3] potopem siedział, i będzie siedział Pan, będąc Królem na wieki.
11. Pan doda mocy ludowi swoiemu; Pan będzie błogosławił ludowi swemu w pokoiu.
I. Dziękuie Bogu, że go od prześladowania Absalomowego wybawił, i na królestwo przywrócił. II. Inszych do wielbienia Pana upomina. III. Wypisuie przyczyny, dla których go Pan był odstąpił, i iako się do Boga nawrócił.
1. Psalm pieśni przy poświęceniu domu Dawidowego.
2. Panie! wywyższać cię będę; albowiem wywyższyłeś mię, a nie dałeś pociechy nieprzyiaciołom moim ze mnie.
3. Panie, Boże móy! wołałem do ciebie, a uzdrowiłeś mię.
4. Panie! wywiodłeś z piekła duszę moię; zachowałeś mię przy żywocie, abym nie zstąpił do grobu.
5. Spiewaycież Panu święci iego, a wysławiaycie pamiątkę świętobliwości iego.
6. Albowiem prędko przemiia[4] gniew iego, ale po wszystek żywot trwa dobra wola iego; z wieczora bywa płacz, ale z poranku wesele.
7. Rzekłem w szczęściu swoiém: Nie będę poruszony na wieki.
8. Albowiem ty, Panie! według woli twoiéy umocniłeś był górę moię mocą; ale skoroś ukrył oblicze swoie, strwożyłem się.
9. I wołałem do ciebie, Panie! a Panum się modlił, mówiąc:
10. Co za pożytek ze krwi moiéy, gdybym zstąpił do dołu? Izali cię proch[5] chwalić będzie? Izali opowie prawdę twoię?
11. Wysłuchayże, Panie! a zmiłuy się nademną; Panie! bądź pomocnikiem moim.
12. Tedyś odmienił płacz móy w pląsanie; ziąłeś ze mnie wór móy, a przepasałeś mię radością.
13. Przetoż tobie śpiewać będzie chwała moia, a milczeć nie będzie. Panie, Boże móy! na wieki wysławiać cię będę.
I. O prędkie z ciężkości wyrwanie Boga prosi, oświadczaiąc, że on na nim samym cale polega. II. Potrzeby swe ponowiwszy, hańby i zguby nieżyczliwym życzy. III. Dobroć Bożą wychwa-
