Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/18

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

i ofiarował całopalenia na ołtarzu onym.
21. I zawoniał Pan wonności wdzięcznéy, i rzekł Pan w sercu swém: Nie będę więcéy przeklinał ziemi dla człowieka; albowiem myśl serca człowieczego[1] zła iest od młodości iego, nie zatracę więcéy wszystkiego co żyie, iakom teraz uczynił.
22. A póki ziemia trwać będzie, siew i żniwo, i zimno, i gorąco, i lato i zima, i dzień, i noc[2] nie ustaną.

ROZDZIAŁ IX.


1. Bóg Noemu i potomstwu iego błogosławi 1 — 7. II. I wieczne z nim przymierze utwierdza 8 — 19. III. Z Noego gdy się upił winem, ieden z synów pośmiewa się; a drudzy go okrywaią 20 — 28. Noe umarł 29.
I błogosławił Bóg Noego, i syny iego, i rzekł im:[3] Rozradzaycie się, i rozmnażaycie się, i napełniaycie ziemię.
2. A strach wasz i boiaźń wasza będzie nad wszelkiém zwierzęciem ziemi, i nad wszystkiém ptastwem niebieskiém, i nad wszystkiém, co się rucha na ziemi, i nad wszystkimi rybami morskimi; w rękę waszę podane są.
3. Wszystko co się rucha, i co żyie, wam będzie na pokarm, iako iarzynę[4] zieloną, dałem wam to wszystko.
4. Wszakże mięsa z duszą[5] iego, która iest krew iego, ieść nie będziecie.
5. A zaiste krwi waszéy, dusz waszych szukać będę z ręki[6] każdéy bestyi szukać iéy będę; także z ręki człowieczéy, z ręki każdego brata iego będę szukał duszy człowieczéy.
6. Kto[7] wyleie krew człowieczą, przez człowieka krew iego wylana będzie; bo na wyobrażenie Boże uczynion iest człowiek.
7. A wy rozradzaycie się, i rozmnażaycie się, rozpładzaycie się na ziemi, i mnóżcie się na niéy.
II. 8. Tedy rzekł Bóg do Noego, i do synów iego z nim, mówiąc:
9. A ia, oto ia stanowię przymierze moie z wami, i z nasieniem waszém po was.
10. I z każdą duszą żywiącą, która iest z wami; w ptastwie, w bydle, i w każdém zwierzęciu ziemi, które są z wami, ze wszystkich, co wyszły z korabia, aż do każdego zwierzęcia na ziemi.
11. I postanowię[8] przymierze moie z wami; a nie będzie zatracone więcéy wszelkie ciało wodami potopu; i nie będzie więcéy potop na skażenie ziemi.
12. Tedy rzekł Bóg: To iest znak przymierza, który ia dawam między mną i między wami, i między każdą duszą żywiącą, która iest z wami, w rodzaie wieczne.
13. Łuk móy położyłem na obłoku, który będzie na znak przymierza między mną, i między ziemią.
14. I stanie się, gdy wzbudzę ciemny obłok nad ziemią, a ukaże się łuk na obłoku:
15. Że wspomnę na przymierze moie, które iest między mną i między wami, i między każdą duszą żywiącą w każdém ciele; i nie będą więcéy wody na potop, ku wytraceniu wszelkiego ciała.
16. Będzie tedy łuk on na obłoku, i weyrzę nań, abym wspomniał na przymierze wieczne, między Bogiem i między wszelką duszą żywiącą w każdem ciele, które iest na ziemi.
17. Zatym rzekł Bóg do Noego: Tenci iest znak przymierza, którem postanowił między mną, i między wszelkiém ciałem, które iest na ziemi.
18. A byli synowie Noego, którzy wyszli z korabia, Sem, i Cham, i Iafet; a Cham jest oycem Chanaan.
19. Ci trzey synowie Noego, przez które się[9] napełniła ludem wszystka ziemia.
III. 20. Tedy Noe począł uprawiać ziemię, i nasadził winnicę.
21. Potym pił wino; a upiwszy się, odkrył się w namiecie swoim.
22. A uyrzawszy Cham, oyciec Chanaanów, nagość oyca swego, oznaymił to dwiema braci swéy na dworze.

23. Tedy wziąwszy Sem i Iafet szatę,

  1. 1 Moy. 6, 5. Matt. 15, 19.
  2. Jer. 33, 20. 21.
  3. 1 Moy. 1, 28. r. 8, 17.
  4. 1 Moy. 1, 29.
  5. 3 Moy. 17, 14.
  6. 2 Moy. 21, 28
  7. Matt. 26, 52. Obiaw 13, 10.
  8. Izai. 54, 9.
  9. 1 Moy. 10, 32.