Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/1260

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

się przypominanie grzechów na każdy rok.
 4. Albowiem nie można rzec, aby krew[1] wołów i kozłów miała gładzić grzechy.
 II. 5. Przetoż wchodząc na świat, mówi: Ofiary i obiaty nie chciałeś, aleś mi ciało sposobił.[2]
 III. 6. Całopalenia i ofiary za grzech nie upodobałyć się.
 7. Tedym rzekł: Oto idę, (na początku ksiąg napisano[3] o mnie,) abym czynił, o Boże! wolą twoię.
 8. Powiedziawszy wyżéy: Żeś ofiary i obiaty i całopalenia i ofiary za grzech nie chciał, ani sobie upodobał, (które według zakonu bywaią ofiarowane.)
 9. Tedy rzekł: Oto idę, abym czynił, o Boże! wolą twoię; znosi pierwsze, aby wtóre postanowił.
 10. Przez którą wolą iesteśmy poświęceni przez ofiarę ciała Iezusa Chrystusa raz uczynioną.
 11. A wszelki Kapłan stoi na każdy dzień, służbę Bożą odprawuiąc, a iednakież ofiary częstokroć ofiaruiąc, które nigdy grzechów zgładzić nie mogą.
 12. Lecz ten iednę ofiarę ofiarowawszy za grzechy, na wieki siedzi[4] na prawicy Bożéy,
 13. Na koniec oczekiwaiąc, ażby położeni[5] byli nieprzyiaciele iego podnożkiem nóg iego.
 14. Albowiem iedną ofiarą doskonałymi uczynił na wieki te, którzy bywaią poświęceni.
 15. A świadczy nam to i sam Duch święty; albowiem powiedziawszy pierwéy:
 16. Toć iest przymierze, które[6] postanowię z nimi po onych dniach, mówi Pan: Dam prawa moie do serca ich, a na myślach ich napiszę ie,
 17. A[7] grzechów ich i nieprawości ich nie wspomnę więcéy;
 18. A gdzieć iest odpuszczenie ich, iużci więcéy ofiary nie potrzeba za grzech.
 19. Maiąc tedy, bracia![8] wolność,[9] wniść do świątnicy przez krew Iezusowę,
 20. (Drogą nową i żywą, którą nam poświęcił przez zasłonę, to iest, przez ciało swoie.)
 21. I[10] Kapłana wielkiego nad domem Bożym;
 22. Przystąpmyż z[11] prawdziwém sercem w zupełności wiary, maiąc[12] oczyścione serca od sumnienia złego,
 23. I[13] omyte ciało wodą czystą, trzymaymy wyznanie nadziei niechwieiące się; (boć wierny iest ten, który obiecał;)
 24. I przypatruymy się iedni drugim ku[14] pobudzaniu się do miłości i do dobrych uczynków,
 25. Nie opuszczaiąc społecznego zgromadzenia naszego, iako niektórzy obyczay maią, ale napominaiąc iedni drugich, a to tém więcéy, czém więcéy widzicie, iż się on dzień[15] przybliża.
 26. Albowiem ieźlibyśmy[16] dobrowolnie grzeszyli po wzięciu znaiomości prawdy, nie zostawałaby iuż ofiara za grzechy,
 27. Ale straszliwe[17] nieiakie oczekiwanie sądu, i zapalenie ognia, który pożrzeć ma przeciwniki.
 28. Ktoby odrzucił zakon[18] Moyżeszów, bez miłosierdzia za świadectwem[19] dwu albo trzech[20] umiera.
 IV. 29. Co się wam[21] zda? Iakoż sroższego karania godzien iest ten, ktoby syna Bożego podeptał, i krew[22] przymierza, przez którą był poświęcony, za pospolitą miał, i Ducha łaski zelżył?
 30. Albowiem znamy tego, który powiedział: Mnie[23] pomsta, ia oddam, mówi Pan; i zasię: Pan sądzić[24] będzie lud swóy.
 31. Strasznać rzecz iest, wpaść w ręce Boga żywego.

 32. Wspomniycie na dni pierwsze, w których będąc oświeceni, znosiliście wielki bóy[25] utrapienia,

  1. ↑ 3 Moy. 16, 14.
  2. ↑ Ps. 40, 7. 8.
  3. ↑ Ian. 5, 46.
  4. ↑ Mark. 16, 19. Dzie. 2, 33. Żyd. 1, 3.
  5. ↑ Ps. 110, 1. Żyd. 1, 13.
  6. ↑ Ier. 31, 33. Rzym. 11, 27. Żyd. 8, 8. 10.
  7. ↑ Ier. 31, 34.
  8. ↑ 1 Ian. 2, 28.
  9. ↑ Rzym. 5, 2.
  10. ↑ Żyd. 4, 14. 16.
  11. ↑ Efez. 3, 12. Żyd. 4, 16.
  12. ↑ Żyd. 13, 18.
  13. ↑ Ezech. 36, 25.
  14. ↑ Ian. 13, 34.
  15. ↑ 1 Ian. 2, 18.
  16. ↑ 4 Moy. 15, 30.
  17. ↑ Ezech. 36, 5.
  18. ↑ 5 Moy. 17, 2. 5.
  19. ↑ Matt. 18, 16. Ian. 8, 17. 2 Kor. 13, 1.
  20. ↑ 5 Moy. 19, 15.
  21. ↑ Żyd. 12, 25.
  22. ↑ 1 Kor. 11, 25.
  23. ↑ Rzym. 12, 19.
  24. ↑ 5 Moy. 32, 36.
  25. ↑ Gal. 3, 4.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Biblia_Gdańska_wyd.1840.pdf/1260&oldid=2775549”