16. Lecz gdyby się do Pana obrócili, odięta będzie ona zasłona,
17. Aleć Pan iest tym Duchem; a gdzie iest ten Duch Pański, tam i wolność.
VI. 18. Lecz my wszyscy, którzy odkrytém obliczem na chwałą Pańską, iako w zwierciedle[1] patrzamy, w toż wyobrażenie przemienieni bywamy z chwały w chwałę, iako od Ducha Pańskiego.
I. Pokazuie, iż tak w opowiadaniu Ewangielii pracował, że od szatana zaślepieni bydź muszą, którzy iasności iéy nie widzą 1 — 6. II. a że skarb ten słudzy Pańscy w naczyniach glinianych noszą 7 — 9. III. Będąc wielom trudności poddani 10 — 15. IV. Przykładem swoim do stateczności w wierze 16. V. i do wzgardy żywota doczesnego upomina 17. 18.
Dla tego maiąc to usługowanie tak iakośmy miłosierdzie otrzymali, nie słabieiemy.
2. Aleśmy się odrzekli skrytéy sromoty, nie obchodząc się[2] chytrze, ani fałszuiąc słowa Bożego; ale obiawieniem prawdy zalecaiąc samych siebie u każdego sumnienia ludzkiego przed obliczem Bożem.
3. Ieźli tedy zakryta iest Ewangielia nasza, zakryta iest przed tymi, którzy giną.
4. W których bóg świata tego oślepił zmysły, to iest w niewiernych, aby im nie świeciła światłość Ewangielii chwały Chrystusowéy, który iest[3] wyobrażeniem Bożém.
5. Albowiem nie samych siebie opowiadamy, ale Chrystusa Iezusa, że iest Panem, a samych siebie sługami waszymi dla Iezusa.
6. Ponieważ Bóg,[4] który rzekł, aby się z ciemności światłość rozświeciła, ten się rozświecił w sercach naszych ku rozświeceniu w nas znaiomości chwały Bożéy w obliczu Iezusa Chrystusa.
II. 7. A mamy ten skarb w naczyniu glinianém, aby dostoyność téy mocy była z Boga, a nie z nas.
8. Gdy zewsząd uciśnieni bywamy, ale nie bywamy potłoczeni, powątpiwamy, ale nie zwątpiamy.
9. Prześladowanie cierpimy, ale nie bywamy opuszczeni; bywamy porzuceni, ale nie giniemy.
III. 10. Zawsze umartwienie Pana[5] Iezusowe na ciele nosimy, aby i żywot Iezusów na ciele naszém był obiawiony.
11. Zawsze bowiem[6] my, którzy żywiemy, bywamy wydawani na śmierć dla Iezusa, aby téż żywot Iezusów był obiawiony w śmiertelném ciele naszém.
12. Dla tego śmierć mocy swoiéy w nas dokazuie, ale w was żywot.
13. Maiąc tedy tegoż Ducha wiary, tak iako[7] napisano: Uwierzyłem, przetom téż mówił; i my wierzymy, przeto téż mówimy,
14. Wiedząc, iż ten, który wzbudził[8] Pana Iezusa, i nas wzbudzi przez Iezusa, i postawi z wami.
15. Boć to wszystko dzieie się dla was, aby łaska ona obfituiąca przez dziękowanie wielu ich rozmnożyła się ku chwale Bożéy.
IV. 16. Dla tego nie słabieiemy; ale choć się téż nasz zewnętrzny człowiek kazi, wszakże on wewnętrzny odnawia się ode dnia do dnia.
V. 17. Albowiem ten króciuchny i lekki[9] ucisk nasz nader zacnéy chwały wieczną wagę nam sprawuie;
18. Gdy nie patrzymy na rzeczy widzialne, ale na niewidzialne; albowiem rzeczy widzialne są doczesne, ale niewidzialne są wieczne.
I. Cieszy nadzieią odmiany przybytku ziemskiego w budowanie nie rękoma uczynione z nieba 1 — 5. II. czego teraz pielgrzymuiąc, od Pana wiarą w nadziei czekamy 6 — 8. III. starać się o to, abyśmy się Panu Bogu podobali, i na sąd Pański pomnieli 9 — 13. IV. kwoli Chrystusowi 14. V. który za nas umarł 15 — 16. VI. w odnowionym żywocie abyśmy żyli 17. VII. tego poselstwa do ludzi Pan się sługom powierzył 18 — 21.
Wiemy bowiem, że ieźli tego naszego ziemskiego mieszkania namiot zburzony będzie, budowanie mamy
