Strona:Biblia Gdańska wyd.1840.pdf/1112

 15. Iako mię zna^[1] oyciec, i ia znam oyca, i duszę moię kładę za owce.
 16. A mam^[2] i drugie owce, które nie są z téy owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie^[3] iedna owczarnia i ieden pasterz.]
 17. Dla tego mię miłuie oyciec, iż ia kładę duszę^[4] moię, abym ią zasię wziął.
 18. Żaden iéy nie bierze odemnie, ale ia kładę ią sam od siebie; mam^[5] moc położyć ią, i mam moc zasię wziąć ią. Toć rozkazanie wziąłem od oyca mego.
 IV. 19. Tedy się stało znowu rozerwanie między^[6] Żydami dla tych słów.
 20. I mówiło ich wiele z nich: Diabelstwo^[7] ma i szaleie; czemuż go słuchacie?
 21. Drudzy mówili: Te słowa nie są diabelstwo maiącego; izali diabeł może ślepych oczy otwarzać?
 22. A było w Ieruzalemie poświącanie kościoła, a zima była.
 23. I przechadzał się Iezus w kościele, w przysionku^[8] Salomonowym.
 24. Tedy go obstąpili Żydowie i rzekli mu: Dokądże dusze nasze na rzeczy trzymasz? Ieźliżeś ty iest Chrystus, powiedz nam iawnie.
 25. Odpowiedział im Iezus: Powiedziałem wam, a nie wierzycie; sprawy, które ia czynię w imieniu^[9] oyca mego, te o mnie świadczą.
 26. Ale wy nie wierzycie; bo nie iesteście z owiec moich, iakom wam^[10] powiedział.
 27. Owce moie głosu mego słuchaią, a ia ie^[11] znam, i idą za mną;
 28. A ia żywot wieczny dawam im, i nie zginą^[12] na wieki, ani ich żaden wydrze z ręki moiéy.
 29. Oyciec móy, który mi ie dał, większy iest nad wszystkie, a żaden nie może ich wydrzeć z ręki oyca mego.
 30. Ia i oyciec iedno^[13] iesteśmy.
 V. 31. Porwali tedy znowu kamienie Żydowie, aby go ukamionowali.
 32. Odpowiedział im Iezus: Wiele dobrych uczynków ukazałem wam od oyca mego, dla któregoż z tych uczynków^[14] kamionuiecie mię?
 33. Odpowiedzieli mu Żydowie, mówiąc: Dla dobrego uczynku nie kamionuiemy cię, ale dla^[15] bluźnierstwa, to iest, że ty będąc człowiekiem, czynisz się sam Bogiem.
 34. Odpowiedział im Iezus: Izali nie iest napisano^[16] w zakonie waszym: Iam rzekł, bogowie iesteście?
 35. Ieźliżeć one nazwał bogami, do których się stało słowo Boże, a nie może bydź pismo skażone;
 36. A mnie, którego oyciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie: Bluźnisz, żem rzekł:^[17] Iestem synem Bożym?
 37. Ieźliż nie czynię spraw^[18] oyca mego, nie wierzcież mi.
 38. A ieźliż czynię, chociabyście mnie nie wierzyli, wierzcież uczynkom, abyście poznali i wierzyli, żeć oyciec iest^[19] we mnie a ia w nim.
 VI. 39. Tedy zasię szukali, iakoby go poimać; ale uszedł z ręku ich.
 40. I odszedł zasię za Iordan na ono mieysce, gdzie przed tym^[20] Ian chrzcił, i tamże mieszkał.
 41. A wiele ich do niego przychodziło i mówili: Ianci w prawdzie żadnego cudu nie uczynił; wszakże wszystko, cokolwiek Ian o tym^[21] powiedział, prawdziwe było.
 42. I wiele ich tam uwierzyło weń.

ROZDZIAŁ XI.

 I. Chrystus pokazuiąc, że iest 1 — 24. II. żywotem i zmartwychwstaniem 25 — 31. III. Łazarza umarłego 32. 33. IV. i pogrzebionego 34 — 42. V. zmartwych wskrzesił 43 — 46. VI. A gdy się naradzali Biskupi 47. 48. VII. a Kaifasz prorokował, że ieden za wiele ich miał bydź zabity 49 — 55. VIII. dekret wydano, aby Pan był poimany 56. 57.

A był niektóry chory Łazarz z Beta-

1. Matt. 11, 27.
2. Izai. 56, 8.
3. Ezech. 37, 22.
4. Izai. 53, 10.
5. Ian. 2, 19.
6. Ian. 9, 16.
7. Ian. 7, 20.
8. 1 Król. 6, 3.
9. Ian. 5, 36.
10. Ian. 8, 19.
11. Ian. 8, 47.
12. Ian. 6, 40. r. 17, 12. r. 18, 9.
13. Ian. 14, 10.
14. Ian. 8, 59.
15. Ian. 5, 18.
16. Ps. 82, 6.
17. Ian. 5, 17.
18. Ian. 15, 24.
19. Ian. 14, 11.
20. Ian. 1, 28.
21. Ian. 5, 33.