Strona:Augustyn Thierry - Spiskowcy.djvu/41

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Starzec poprawił żabot i tonem spokojnym odparł:
— Znieważyć ojca pańskiego, biedny mój panie?... Niestety, nie należy on do tych, których się znieważa...
Marcel zerwał rękawiczkę z lewej ręki:
— Co pan przez to rozumiesz?
— Prokurator Besnard — mówił niewzruszony starzec — dawny liwerant komisyj mieszanych, był sprawcą okropnych okrucieństw.
Marcel w stał groźnie.
— Kłamiesz pan!... Mój ojciec spełniał zawsze swój obowiązek!
— Nawet — mówił nieznajomy — nawet wówczas, gdy rozkazał dwukrotnie rozstrzelać biednego Savellego?... Ojciec pański?... Nędznik podły!
Rękawiczka Marcela dotknęła twarzy mówiącego. Spoliczkowany wyprostował się i rzucił groźbę:
— Jutro pana zabiję!
Syn prokuratora jeneralnego wzruszył ramionami:
— Współrodaku Poliszynella!... Pańskie nazwisko?
— Oto moja karta!
Marcel Besnard wyrwał mu ją prawie z rąk i spojrzał. Zdziwiony przeczytał te wyrazy:

Książę de Garpegna.

W galerji Świątecznej koło wielbicieli pięknej Rozyny unosiło się nad nią i nad dowcipem panów La Chesnaye i Gravenoira, którzy w tym koncercie wesołości trzymali batutę kapelmistrza.
Marcel zbliżył się do nich.

IV.
Hrabia Brutus.

Pan hrabia Brutus Besnard nosił jedno z najświetniejszych nazwisk wielkiej epoki cesarstwa: był on sy-