Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/070

na nią i powtarzając w duchu, że to jest właśnie moja przyszła żona.
 — Kuzynka nasza, Jim’ie — objaśniłem drżącym głosem — Edie Calder.
 — Często przechadza się pan przed śniadaniem? — zagadnęła go wesoło, figlarnie przechylając główkę.
 — Prawie zawsze — odparł, chłonąc wzrokiem wdzięczną postać.
 I ja również, a zwykle tamtędy — odpowiedziała pośpiesznie. — Jack’u — dodała, zwracając się do mnie z urazą — niezbyt gościnnie przyjmujesz swego przyjaciela! Dalej! Jeśli nie uczynisz mu należytych honorów, ja chyba będę musiała cię zastąpić i ratować poczciwe imię praojców!
 I zaśmiała się, rada z dowcipu.
 Wróciliśmy więc do pokoju i po chwili Jim siedział przed talerzem smacznego rosołu.
 Ale jakoś zamilkł i zauważyłem kilkakrotnie, jak w zamyśleniu niósł pustą łyżkę do ust i z zajęciem przyglądał się Edie.
 Ona zaś siedziała cicho i od czasu do czasu podnosiła na niego pytające oczy.
 Zdawało mi się, że bawi ją wyraz nieśmiałości, która malowała się dzisiaj w twarzy mego przyjaciela, i że czyniła, co mogła, żeby go rozruszać. Za to musiałem jej być tylko wdzięczny.
 — Jack wspominał mi kiedyś, że pan ma zamiar pracować w zawodzie lekarskim? — odezwała się nagle wśród ogólnego milczenia. — Wyobrażam sobie, jakie to musi być trudne i co