Strona:Anton Czechow - Partja winta.djvu/65

 — A śpij pan sobie! Przecież panu tego nie zabraniamy. A jeśli pan chory — no, to do lekarza. „Bo miłość to cygańskie dziecię!“ — ryknął baryton.
 — Głupio się panowie zachowują — zawyrokowałem — bardzo głupio. Świńtuchy!
 — Milczeć tam! — odpowiedział z za ściany jakiś starczy głos.
 — No proszę, jaki mi groźny! A to ci władza! Któż pan jest do kroćset?
 — Mil-czeć!
 — Chamskie obyczaje! Ochlali się wódką i ryczą!
 — Mil-czeć! — chyba z dziesięć razy powtórzył z uporem ten sam starczy głos.
 Przewracałem się z boku na bok. Świadomość, że nie śpię dzięki tym nierobom pijackim doprowadziła mnie wreszcie do wściekłości...
 Za ścianą rozpoczęły się tańce...
 — Jeżeli się panowie w tej chwili nie uspokoją — krzyczałem, krztusząc się własną złością — to poślę po policję.
 — Hej, tam! Timofiej!
 — Milczeć! — raz jeszcze odezwał się starczy głos.
 Zerwałem się na równe nogi i jak szaleniec pobiegłem do hałasujących sąsiadów. Za wszelką cenę chciałem postawić na swojem.
 A tam zabawa „odchodziła na cały regulator“.