Strona:Anton Czechow - Śmierć urzędnika.djvu/136

szcze z niego pijak wyrośnie. Kto to napisał? — zapytał głośno Praczkin.
 — Puszkin, tatusiu.
 — Puszkin? Hm... Jakiś dziwak. Piszą, piszą, a sami nie wiedzą co. Aby pisać.
 — Tatusiu, chłop przywiózł mąkę.
 — Przyjąć.
 Ale i mąka nie rozweseliła Praczkina. Im więcej starał się pocieszyć, tem dotkliwiej odczuwał stratę. Tak mu było szkoda ośmiu rubli, tak szkoda, jakgdyby rzeczywiście przegrał osiem tysięcy. Kiedy Wańka skończył lekcję i umilkł, Praczkin stał przy oknie i ze smutkiem spoglądał na stosy śniegu. Widok śniegu tylko jątrzył ranę jego serca. Przypominał mu o wczorajszej wyprawie do naczelnika wojskowego. Żółć w nim wezbrała i podeszła pod serce.
 Potrzeba wyładowania na czemś swego niezadowolenia dosięgła stopnia, niecierpiącego zwłoki. Nie wytrzymał...
 — Wania! — krzyknął. — Chodź tu, dostaniesz w skórę za to, żeś wczoraj stłukł szybę!