da Aurora. Jest to chwalony, wielbiony powszechnie młodzian, Narciso de Lacerda. Jego elegie, które stanowią część ogłoszonych właśnie utworów lirycznych, odznaczają się niesłychanie delikatnem cieniowaniem miękkich i rzewnych uczuć. W liryce Lacerdy wogóle bije tętno życia współczesnego i dźwięczą struny nastroju obecnéj chwili, struny sceptycyzmu, bezsilnego zwątpienia, lub miękkiego optymizmu dusz i charakterów niewieścich. Jak wielkie przypisują znaczenie talentowi pana Lacerdy, może świadczyć okoliczność, że spółcześni mu towarzysze po lutni: Silva Pinto, Joao de Deus i Camillo Castello Branco, w oddzielnych przedmowach każdy, zalecili publiczności utwory młodego wieszcza.
Powieść króluje, jak wszędzie we wszystkich literaturach. Ma powodzenie powieść historyczna, jak i spółczesna, ma swych koryfeuszów powieść wiejska, obyczajowa. Jest uprawianą nowela, której wartość artystyczną umie tak podnieść błyskotliwa fantazya południowców. Ale bezwarunkowo wyprzedzają wszystkich pod względem poczytności ci, co hołdują kierunkowi realistycznemu.
Flaubert, Droz, Zola, mają wielkie powodzenie w Portugalii. Przekłady z nich ukazują się wokamgnieniu, a publiczność chwyta je chciwie, pochłania żarłocznie. Ale niebrak i rodzimych, oryginalnych realistów w powieści portugalskiéj.
Strona:Adolf Pawiński - Portugalia.djvu/313
Ta strona została przepisana.
