Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/55

 Po przywitaniu z paniami, wszczęła się dłuższa rozmowa, do której bogatego wątku dostarczyło wyrażenie Flory.
 — Pan doktór na nas nie łaskaw.
 Marynia, to mrużąc oczyma, to zawracając, powiedziała.
 — Tam się bywa, dokąd serce ciągnie.
 — Na to Chylecki, odparł, że gdyby szedł za głosem serca, musianoby go „z pewnego domu“ w Malwiczach, przemocą wyrzucać. Wszystkie się domyśliły, że o ich domu mówił i panny skromnie spuściły oczy.
 Terenia wyrwała się po chwili milczenia:
 — Jaki z pana komplemencista!
 Za to ją później Marynia wyłajała, mówiąc: „dziecinna jesteś, nic się w takim razie nie odpowiada! Przytem przytoczyła różne podobne wypadki w domu cioci Calewiczowej.
 Nareszcie doktór zabrał się do chorego, obejrzał język, pomacał puls i zaczął bańki stawiać, a Marynia mu pomagała co starego nadzwyczajnie wzruszyło — uważał to za dowód dbałości o zdrowie ojcowskie. Kiedy Tetera, gęsto obłożony bańkami, syczał, panny tymczasem szczebiotały i chychotały z Chyleckim, a Terenia znowu się wyrwała:
 — Czy pan kobietom także stawia bańki?...
 Oo, i jak!... — zawołał doktór z uśmiechem znaczącym, a Marynia okiem przesłała siostrze błyskawicę gniewu.