Ta strona została przepisana.
józef[1]
Czytałem ja o wojnach; — w dawnych, dzikich czasach,
290
Piszą, że tak okropne wojny prowadzono,
Że nieprzyjaciel drzewom nie przepuszczał w lasach,
I że z drzewami na pniu zasiéwy palono:
Ale car mędrszy, srożéj, głębiéj Polskę krwawi;
On nawet ziarna zboża zabiéra i dławi;
295
Sam szatan mu metodę zniszczenia tłumaczy.
kółakowski
I uczniowi najlepszą nagrodę wyznaczy.
Chwila milczenia.
x. lwowicz
Bracia, kto wie, ów więzień może jeszcze żyje;
Pan Bóg to sam wić tylko i kiedyś odkryje.
Ja, jak ksiądz, pomodlę się; i wam radzę szczérze
300
Zmówić za męczennika spoczynek paciérze. —
Kto wié, jaka nas wszystkich czeka jutro dola.
adolf
Zmówże i po Ksawerym paciérz, jeśli wola;[2]
- ↑ w. 289 Józef Kowalewski, ur. r. 1800 w Grodzieńskiem, w 1817 r. wstąpił do Uniwersytetu Wileńskiego i poświęcił się historji i filologji. Jeszcze na ławie uniwersyteckiej przetłumaczył z greckiego utwór Longina O górności (Wilno, 1823) i wydał sześć ksiąg Metamorfoz Owidjusza z własnemi komentarzami (Wilno 1823). Po wyroku na filaretów zesłany do Kazania, gdzie się poświęcił językom wschodnim. Dalsze jego bardzo ciekawe losy na dalekim Wschodzie opisały Encyklopedje nasze i Józef Bieliński (Uniwersytet Wileński, III 424—428). W r. 1862 powołany został do Warszawy do wykładu historji powszechnej w Szkole Głównej, został dziekanem Wydziału filologiczno-historycznego i na tem stanowisku umarł 1878 r. — Ob. liczne o nim wzmianki w Korespondencji Filomatów (Akad. Umiej.).
- ↑ w. 302 Ksawerym jest Kajetan Przeciszewski, który zastrzelił się 26 października 1823 r. — Poeta nie był pe-
