Strona:Adam Mickiewicz - Dziady część III.djvu/147

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
N***.[1]

       225 Patrzcież, cóż my tu poczniem; patrzcie przyjaciele:
Otóż to jacy stoją na narodu czele!

wysocki[2]

Powiédz raczej: na wierzchu. Nasz naród jak lawa,
Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa;[3]
Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi,
       230 Plwajmy na tę skorupę, i zstąpmy do głębi![4]

Odchodzą.



  1. ↑ Po w. 224 N*** ] Nabielak, smutnie D.
     N*** oznacza Nabielaka Ludwika, belwederczyka.
  2. ↑ Po w. 226 Wysocki ] (Janusz) Wysocki R1.
     Wysocki Piotr, ur. 1799 w Warszawie, wszedł w r. 1821 do Szkoły podchorążych; jako podporucznik zorganizował spisek, który doprowadził do wybuchu 29 listopada 1830 r. Walczył przez cały czas wojny; raniony ciężko przy szturmie Woli dostał się w niewolę 6 września 1831 r. Zesłany do robót ciężkich na Sybir, wrócił po amnestji 1855 r. do Polski, przebywał w Warce i umarł tamże d. 8-go stycznia 1875 r. Ob. Encyklopedję Orgelbranda (mniejszą) t. XII.
  3. ↑ w. 228 Z wierzchu ] Zwierchu O1; zimna i twarda, sucha i plugawa ] czarna i zimna, świetna i plugawa R1; zimna i czarna, świetna i plugawa D.
  4. ↑ w. 230 w R1:
    Pluńmy na tę powierzchnię i znidźmy do głębi.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Adam_Mickiewicz_-_Dziady_część_III.djvu/147&oldid=2285177”