Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/66

 — A pan? spytał Ernest.
 — Muszę być posłuszny — rzekł Robert — ale — Erneście mój — prawda jest.... ja się kocham, kocham się szalenie.... Wytrwam z tém lub umrę, a nie zmienię się.
 Załamawszy ręce słuchał Burakowski.
 — Ale czyż nasz stary pan tyran taki, żeby.... zmuszał! To nie może być!
 — Znasz go — mówił Robert. Kocha mnie, chce mojego szczęścia, robi to w przekonaniu, iż mnie ratuje.... Trzeba cierpieć.
 Tu zbliżył się do Ernesta i całując go w twarz, szepnął po cichu:
 — Weźmiesz list.... do niéj — oddasz go jéj — do rąk własnych! rozumiesz....
 — Rozumiem — odparł Ernest.
 — Przez ciebie iść będą odpowiedzi.... ja do ciebie pisać będę....
 Głos mu drżał gdy mówił.
 — Któż to jest? czy uchowaj Boże, nie zamężna? spytał z trwogą Burakowski.
 — Wolną jest — mówił Jazyga — panią swéj woli — ale miliony ma i arystokratką ją ojciec nazywa.... a wiesz jak się tém brzydzi....
 Stał zamyślony Burakowski, głowę spuściwszy jak przybity.
 — Otożeśmy się nieszczęścia doczekali! rzekł w końcu. Co to teraz będzie z nami.... z wami,