Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/197

 — Przepraszam pana — zakończyła Karolina — tak mi się to wyrwało.... Sama nie wiem czemu. Miałam potrzebę to mu powiedzieć.... byłam zmuszona — przebacz!
 I podała mu rękę drżącą, powtarzając:
 — Nie gniewasz się pan?
 — Jam pani wdzięczen za dowód jéj przyjaźni — a choćbym na moment ucierpiał....
 — Cóż robisz w Warszawie? wtrącił w téj chwili Oblęcki, który przez cały czas rozmowy kręcił się i wił jak na mękach.... napróżnć żonie dając znaki, aby ją przerwała.
 — Ja? ja? podchwycił Robert — przyjechałem z panem Karolem, z którym spotkaliśmy się na Litwie.
 — Na długo?
 — Nie wiem. Ojciec sobie życzył, abym się trochę przejechał....
 — Ojciec pański miał wielką słuszność, dodała Karolina — panu potrzeba było wyrwać się z téj atmosfery....
 — Która mi była najmilsza.... rzekł Robert.
 — Ale którą nie mogąc oddychać zawsze, nie dobrze się do niéj przyzwyczajać — dokończyła Karolina z uporem, ale ze spokojem, który jéj nie opuszczał.
 Ja mam nadzieję — dorzuciła, że choć pan się może pogniewałałeś na mnie — ale dla tego nie