Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/141

Ruszkowa razem z korrespondencyą obszerną Roberta.
 Od czasu cudownego uzdrowienia pędził i przynaglał do podróży. Major też, lękając się, aby syn się nie rozmyślił — rad był go natychmiast wyprawić.... I tak jednego poranku konie zaprzężone stanęły przed dworkiem, Karol począł dziękować za gościnność, Robert żegnać się z ojcem. Major wesoły i rozpromieniony wyprawiał i błogosławił....
 — Polecam panu syna.... pamiętaj! Jest to co mam na świecie najdroższego, nie popsujcie mi go bardzo, a wróćcie mi zdrowym, wesołym, odmłodzonym....
 Konie parskając ruszyły, a gdy za wrota odjechali, Robert rzucił się ściskać Karola.
 — Spełni się wasza obietnica? zawołał — możeż to być?
 — Bądź spokojny — odparł Karol — a jeśli mi nie ufasz, wiesz co?... jedźmy na Ruszków do Warszawy? Myśl jest niezła....
 — To być nie może — rzekł Robert — ojciec dowiedziałby się — nie kuś mnie pan tém nieposłuszeństwem....
 Karol ruszył ramionami.
 — Tak być może lepiéj! wprost więc do Warszawy.... ale ty, kochany mój Robercie — zbyt jesteś posłuszném dzieckiem.... Chciałbym cię