Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/122

 — Robiłem co mogłem — odpowiada na wszystko, że mu dobrze, że nic nie braknie, na nic się nie skarży. Pzyznał mi się, że mu żal było gospodarstwa w Zahajach.... boć to jego pierwsze pole.... więcéj nic....
 — Gospodarstwa! ale! przebąknął major. Piękne tam było gospodarstwo....
 Namarszczył się stary.
 — A no — jak sobie chce musimy kwasić się i cierpieć oba.... na to nie ma rady....
 Sędzia zmilczał i począł się brać do czapki.
 — Nie znajdujesz że zmizerniał? zapytał major.
 — I bardzo.... Dzisiajem się mu przypatrzył szczególnie. Źle wygląda.
 — Możeby Paciorkiewicza sprowadzić? dodał major — jak myślisz?
 Erdziwiłł wąsa wydął.
 — Jak chcesz.
 Wspomniany tu Paciorkiewicz był doktorem powiatowym, i w dodatku niegdyś kolegą Roberta w szkołach. Był to młody syn Eskulapa, cały rozmiłowany w swéj nauce — ale dla niego pacyenci byli przedmiotem doświadczeń, a choroba — piękna i rzadka — w dobrym egzemplarzu, największém szczęściem! Nikt nad niego pilniéj z większym zapałem i poświęceniem nie doglądał tyfusów, karbunkułów, difteritis i okazów chorób wyższéj rangi — ale nikt nie lekceważył bardziéj małych nie-