Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/85

 Przy wieczerzy prawie nie mówili z sobą. Major wyszedł z fajką na ganek, Robert mu towarzyszył.
 — Miałem intencyę — odezwał się ojciec, — obwieźć cię po całém sąsiedztwie, abyś się w pannach rozpatrzył. Przyznaję, żem cię myślał żenić — ale gdy tak stanowczo objawiłeś mi twój wstręt do małżeństwa, po co mam i ciebie i siebie męczyć, i ludziom dawać niepotrzebnie do myślenia? Dajmy temu pokój.
 — Mnieby do Zahajów wracać potrzeba — odezwał się Robert....
 — A! do tych Zahajów! — krzyknął gwałtownie stary żołnierz — no — to jedź. Nie będę cię wstrzymywał — co robić! Nie wiem co cię tam ciągnie — ale — ciągnie.
 — Gospodarstwo....
 Major odwrócił się, splunął i zaczął coś nucić.... Robert nie śmiał się już odzywać.
 Rozeszli się tak po niemém pożegnaniu. Syn w swym pokoju chodził długo, myślał, wzdychał.... widać było po nim okrutną walkę. Ojca kochał, a musiał mu się narażać. Siła niezwyciężona, potężna ciągnęła go w istocie — tam, tam! — gdzie go niewysłowione wiązało uczucie.... Rozumiał dobrze, iż było bez nadziei, że się do niego przyznać nie mógł, że ono go okrywało śmiesznością — zwyciężyć się przecież nie mógł, nie chciał. Z tą walką,