Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/67

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

Nareszcie nadeszła pani Ochmańska, osoba w średnim wieku, z twarzą niegdyś piękną, dziś zmęczoną i wymizerowaną, któréj usiłowała nadać wyraz niby wesoły. Lecz czoło jéj nawykłe się marszczyć, nie mogło się wypogodzić i koło ust pozostał wyraz boleści.... Major pośpieszył ku niéj, całując z uszanowaniem podaną mu rękę.
— Nie mogłem się wstrzymać, abym syna kochanym kuzynowstwu nie przywiózł i nie zaprezentował — rzekł. Choć mieszkamy nie tak bardzo daleko od siebie, choć nas krew łączy, jakoś okoliczności zrządziły, żeśmy — to jest ja — poprawił się — zaniedbałem Tarajewo. Przyjeżdżam prosić o przebaczenie. A no — trudno państwu się narzucać.... kiedy mój dobry, poczciwy Jędrzéj chory.... Chorym goście na nic.
— O — przeciwnie — pośpieszyła sama pani. Jędrzéj tylko że się ruszyć nie może — a zresztą nie jest źle i gościom rad. Ja także.... Pozwólcie abym mu o was oznajmiła....
I wyszła pani Ochmańska spojrzawszy na córkę, która znowu majora poprosiła siedzieć i szukała zapewne przedmiotu do rozmowy, cała zaturbowana.... Nieśmiało mierzyła oczyma to ojca, to syna. Moduś stał oparty o krzesło, ręce zawiesiwszy na poręczy i uśmiechał się do obu, rozpoczynając tém znajomość poufałą.
— Chodzisz już do szkoły? spytał go major...