Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/58

 Karol jednak dawał sobie rady jak mógł, ale obecna rozmowie panna Hortensya doprowadzona była do ostatecznego gniewu, który zaledwie pohamować była w stanie. Ruchy jéj, wejrzenia, konwulsyjne drgania zdradzały usposobienie, które ją nareszcie wygnało z pokoju do listów. Wieczorem było trochę muzyki....
 Rubaczek grał coś z Mendelsohna; okazało się, że panu Karolowi i muzyka obcą nie była, co zdziwiło nieco Adę. Chciała, ażeby coś grał....
 — Proszę mi darować, szepnął Karol: ja jestem jak ten nieszczęśliwy Oblęcki, o wszystkiém mówić umiem, a nic robić nie potrafię. Gram jednego mazurka Chopina znośnie.... i — więcéj nic....
 — Zagrajże go....
 Zmuszony siadł pan Karol i grał owego jednego z piérwszych mazura Chopina, z którego Kalkbrenner tak nieszczęśliwe napisał waryacye. Grał go dobrze — lecz tak jak go wszyscy grający nieźle wygrywają. Rubaczek wywdzięczając się chwalił, panna Ada milczała....
 — To najpiękniejsze, żeś pan był posłuszny i zagrał — rzekła mu.
 — Ofiara miłości własnéj — odparł śmiejąc się Karol, — do któréj mnie pani nie sądziłaś zdolnym....
 — Zawsze najtrudniejsza z ofiar — ale pan grasz go bardzo — przyzwoicie.