Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/217

 Karol właśnie przechodził przez werandę, powołano go przed sąd szambelanowéj. Ta, że długo stać nie mogła siadła na ławeczce, kazała mu usiąść przy sobie.... a kanonik odszedł z nieodstępną towarzyszką.
 — Co ty tam dokazujesz? poczęła się rozmowa.
 — Ja? naprzykład?
 — Skarżą się na ciebie, że wszystkim szyki mieszasz. Cóż za nagła przyjaźń dla tego jegomości?? hę?
 Karol wiedział jak z babunią mówić, pochylił się jéj do ucha.
 — Babciu najukochańsza — co bo ty słuchasz téj beczułki octu.... Hortensyi! Sama widziałaś — ładny chłopiec? no — i do rzeczy.... Co nam do tego, żebyśmy my dla wspomnienia pra-pradziadków mieli pra-prawnuczce szczęście zatruwać??
 Szambelanowa poczęła się uśmiechać.
 — Przystojny chłopiec, rzekła cicho — nie ma słowa — ale kto go wie nawet czy szlachcic...
 — Karmazyn! zawołał wesoło Karol, szkarłat najczystszy! Jazyga! wie babcia co to znaczy?... Jazygowie był to naród bitny, tak bitny, że go w pień wycięto.... a książęta ich par excellence zwali się Jazygami. Są to potomkowie książąt udzielnych.