Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/157

 — Chciałbym każdy wyraz twój wyryć w méj pamięci.... o moja siostro droga!
 — Cyt — rzekła Ada — pomnijmy, że tym co na nas patrzą, winniśmy się wydawać obojętnie rozmawiającymi o literaturze.... Lepiéj będzie może nawet na dziś.... gdy wrócimy pod werandę. Tych kilka słów ci tylko byłam winna, aby między naszym wieczorem a dniem dzisiejszym nie było przerwy i milczenia....
 Pochyliła się ku oknu gospodyni i wezwała pułkownika.
 — Chodźże pan do nas! rzekła — nie zostawiaj nas tak samych....
 Brandys pośpieszył. Od rana nie miała zręczności mówić z nim Ada, i spytała go cicho, przy Robercie:
 — Cóż Hortensya?
 — Podziękowała mi, mówiąc, że jeszcze wiele ma do przygotowania.... Dzień nie oznaczony....
 — To zupełnie od niéj saméj zależeć będzie....
 Znowu o obojętnych rzeczach mówili we troje. Hortensya choć miała oczy spuszczone na robotę, zręcznie strzelała niemi na młodą parę, na pułkownika, niekiedy na kanonika który książkę przerzucał zawsze, choć widać było, że ona go nie zajmowała wcale....
 Po chwili Ada wróciła na werandę. Zostawiła Roberta z pułkownikiem i zbliżyła się do kanonika, zapytując go, jaką książką tak pilnie się zajął?