Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/151

 — Ma to minę, pułkowniku — rozśmiała się złośliwie panna, — jakbyście gotowi na największe ofiary, byle się mnie pozbyć.
 — A! pani dobrodziejko! Godziż się to?
 — Żartuję, panie Brandys — oczywiście żartuję, nic więcéj.... Jeszcze nie wiem sama. Zaledwie powiedziałam o tém kuzynce.... nadto jest troskliwa.... Widzi pan — dodała wskazując sprzęty do koła — niełatwo to z mojemi gratami się wywieźć....
 Brandys głową potrząsał.
 — Ja tylko czułem w obowiązku stawić się po rozkazy, rzekł — rozporządzenie wszelkie należy do pani.... Sługą jéj jestem....
 To mówiąc skłonił się i wyszedł, nie pytając więcéj.
 Po jego wyjściu zerwała się impetycznie z krzesła Hortensya, załamując ręce.
 — Słyszałeś, hrabio, widziałeś! — krzyknęła. Otóż to jest wdzięczność za moje poświęcenie się dla niéj, za serce, za miłość, za te rady i czuwanie, któremi lat tyle ją chroniłam od zguby.... aż do téj nieszczęsnéj godziny.... Bez serca....
 — Dowodzi, że go ma może nadto, rzekł kanonik cicho — choć niém źle rozporządza....
 Hortensya przechadzała się, rzucała raczéj po pokoju....