Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/149

 — Czy mam perswadować, ażeby została? zapytał stłumionym głosom, jakby z obowiązku Brandys.
 — Mnie się zdaje, że.... toby było zbyteczném — rzekła pani; — możesz ubolewać, że ją tracimy — ale nie zadawajmy jéj gwałtu....
 — A! pewnie! Jeśli chce, niech z Bogiem jedzie — pośpieszył poprawiając się pułkownik. Jeżeli już u mojéj dobrodziejki jest źle.... no!....
 — To osoba.... chora.... podraźniona swém położeniem.... szanujmy niedolę....
 — To się rozumie! stwierdził pułkownik... Zatém, mam się udać do niéj, po rozkazy?
 — Tak, kochany pułkowniku — i czegokolwiek wymagać będzie — proszę cię, spełnijmy....
 — Naturalnie.....
 Brandys pocałował w rękę dobrodziejkę, zwrócił ku niéj oczy pełne uwielbienia i wyszedł śpiesznie....
 W chwilę potém pukał do drzwi.... Nie zastał jéj samą, w fotelu siedział zasępiony kanonik.... Żywa, krzykliwa nawet rozmowa została przerwana. Przytomność księdza hrabiego nieco utrudniała posłannictwo — choć Brandys umiał zawsze sobie dać rady. Nie darmo pół wieku żył na święcie....
 Wszedł z uśmiechem grzecznym, ale smutnawym. Hortensya była prawie pewna, że przychodzi z perswazyami.