Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/13

pięła się nad miarę, z rękawów od koszuli jeden się schował, drugi wyglądał. Na butach lakierowanych były ślady przyschłego błota, z kieszeni wywieszona groziła wypadnięciem chustka. Litość obudzała ta postać zaniedbana jakby z desperacyi.... czy z zobojętnienia na wszystko.... Oczyma potoczył po saloniku i zwrócił je na staruszkę....
 — Co mi babcia każe? odezwał się głosem, w którym czuć było ziewanie. Prawda? stawiłem się na godzinę?
 — Prawie! odparła staruszka.
 Pan Karol dobył z wolna zegarek z kieszeni, popatrzał nań, przyłożył do ucha, i chowając go nazad, rzekł flegmatycznie.
 — Zapomniałem nakręcić....
 W téj chwili panna Dyakowska wstała, i nic nie mówiąc, parę krzeseł ustawiwszy na swych miejscach, wysunęła się z salonu. Staruszka wskazała siedzenie panu Karolowi.
 — Kazałam cię prosić, bo mam pomówić o bardzo, bardzo ważnéj sprawie. Gdybyś ty mnie tylko słuchać raczył, nie myśląc o czém inném.
 Rozśmiał się siadając pan Karol, wygodnie usadowił, kapelusz wziął w ręce obie i rzekł:
 — No, cóż babunia powie? Założę się, że znowu nieszczęśliwego rozbitka swatać będzie!