Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 1.pdf/95

piersi. Wystąpienie ojcowskie było tak stanowcze, decydujące, że poczciwemu dziecku przeciw niemu walczyć zdawało się niepodobieństwem — posmutniał.
 Major postrzegł się, że znowu bodaj za porywczo i za daleko zaszedł, i pogniewał się sam na siebie; uśmiechem więc łagodnym pokrywając co czuł, dodał:
 — Żal mi poczciwego pułkownika — no — i ciebie.... Ty tam słyszę często bywasz?
 Zarumienił się Robert.
 — W istocie, panna Ada na mnie bardzo łaskawa.... bywam często, i jestem przekonany, że gdyby kochany ojciec zbliżył się, chciał wejrzeć — przekonałby się, iż wszystko to w Ruszkowie daleko lepsze, niż się na pierwszy rzut oka wydaje.
 Major usta wykrzywił, chleba posolonego mocno ugryzł kawał i głową trząsł jedząc.
 — A! wy, młodzi — rzekł miarkując się — wy młodzi, aby wam dystrakcya.... Może też i ładny buziak téj rumieniącéj się panienki, co się za słup chowała.
 — Ale! nie! nie! przerwał Robert bynajmniéj niezmieszany, co było najlepszym dowodem, że się nie poczuwał do winy — ale.... nie!
 — Panna ładna! wtrącił major....
 — I bardzo dobra, miła panienka — rzekł obo-