Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 1.pdf/75

 Nie chcąc się z nim w dalszą wdawać rozprawę, zwróciła się Ada, po cichu coś szepcząc do panny Karoliny. Sensytywa się oblała ponsowym rumieńcem.... i widać było jak zadrżała cała. Przymuszony uśmiech łzawy przeleciał po jéj ustach, nie odpowiedziała nic — koléj przyszła na pana Roberta, który z ojcem rozmawiał oczyma....
 — Przeczytałeś pan Figuier’a, któregom panu dała? spytała go jakby egzaminowała studenta.
 Robert głowę skłonił potakująco, a Ada obróciła się do majora....
 — Syna panu bałamucę i od gospodarstwa i myśliwstwa odrywam — rzekła na pół figlarnie.
 Major zarumienił się niemal jak panna Karolina, tylko że był opalony, mniéj to było widoczne....
 — Pani dobrodziejko!... wybąknął nie chcąc dziękować, nie śmiejąc się opierać i tłómaczyć. Dopiero po chwili zebrał się na nieśmiałą odpowiedź, na którą Ada się oczekiwać zdawała.
 — Nie chciałem syna mojego uczynić uczonym.... Człowiek się tak na książkach rozpija, jak na wódce.... Słowo daję. Dosyć mu przy katechizmie mieć otwartą głowę.
 Dosłyszawszy to ks. Otto, przerwał opowiadanie o Rzymie, nastawił ucha i nie mógł się powstrzymać, aby się nie wmieszał do rozmowy.