Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 1.pdf/243

 — I ja niewiele — potwierdził Dryja.... no, juściż najrzeć potrzeba, ani słowa.... ale u nas jak raz machina nakręcona, samo jakoś idzie.
 — Otóż bo widzicie, że u mnie machinę tę nakręcać jeszcze potrzeba.... rzekł Robert — dlategom ja tam niezbędny.
 — No — ale zawsze.... zabawisz z nami.... rzekł Sobotkowski. Ażebyś też nie był u mnie, dawnego kolegi.... tobym cię z kretesem przeklął.
 — I jabym z przyjaźni skwitował! dodał Dryja.... o tém nie ma i mowy....
 Gdy Roberta odwołano, spojrzeli po sobie.
 — Wiesz, strasznie mi paniczykowato wygląda Robcio — rzekł Sobotkowski, — zmienił się mocno.... Słyszałem, że go tam do pańskich domów wciągają. Chłopak ładny.... Posmutniał, nie swój.
 — W istocie trochę rezonu stracił — rzekł Dryja — ale kto to może wiedzieć od czego! Chłopak dobry z kościami....
 — Słyszałem z boku, że się major wygadał, jakoby mu chciał puścić Żabliszki — pewnie go ożenią.
 — Z kim myślisz?
 — A kto to wiedzieć może! Marszałek bardzo mu się uśmiecha.
 Sobotkowski, który w istocie miał na jedną z córek marszałka widoki, minę zrobił osobliwą.
.