Strona:Abramowski-braterstwo-solidarnosc-wspoldzialanie.pdf/255

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

kluczową. Jak pisał Andrzej Mencwel, „Trwałość ideału braterstwa, »miłości bliźniego« i »wzajemnej pomocy« jako wartości najwyższych jest w działalności Abramowskiego niezaprzeczalna — od kas oporu, poprzez koła etyków i komuny duchowe, po kooperacje i związki przyjaźni. [...] Jest to zresztą więcej niż trwałość, jest to ekspansja — z cechy ludzkiej braterstwo staje się właściwością kosmiczną, z zasady moralnej — metafizyczną”[1]. Jezierski zaś dodaje: „Wszystkie programy Abramowskiego, jakkolwiek dotyczą różnych kwestii i pisane były w odległych od siebie okresach, mają wspólną nić przewodnią — jest nią idea braterstwa [...]”[2].
W tekstach powstałych w toku współpracy z PZL, zawarł Abramowski unikalną syntezę programu niepodległościowego oraz wizji państwa-minimum — to drugie oczywiście nie w sensie liberalnym, lecz poprzez zastąpienie biurokratycznego aparatu zorganizowanym społeczeństwem i jego samodzielnymi, oddolnymi inicjatywami, połączonymi w sieć współpracy i solidarności.

Ów okres był wyjątkowo twórczy nawet na tle bardzo aktywnego całego życia Abramowskiego. Oprócz PZL, działały wówczas prężne przedsięwzięcia zainicjowane przez autora Zagadnień socjalizmu. W roku 1905 powstał bowiem Związek Towarzystw Samopomocy Społecznej (Abramowski napisał dla niego szkic programowy pt. Organizacja kultury polskiej), będący swoistym centrum koordynacyjnym legalnych i niejawnych inicjatyw oświatowych, kulturalnych czy gospodarczych. „Pierwsze miejsce wśród nich miały zająć stowarzyszenia spółdzielcze, jako najlepsza szkoła samopomocy i uspołecznienia robotników i włościan. W tym celu Abramowski utworzył w Związku Towarzystw osobną sekcję, która przekształciła się w Towarzystwo Kooperatystów, zajmujące się krzewieniem idei i praktyki kooperacji” — wspominał Stanisław Wojciechowski[3]. Bohater niniejszego tekstu wszedł także

  1. Andrzej Mencwel, Etos lewicy. Esej o narodzinach kulturalizmu polskiego, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1990, s. 147.
  2. R. Jezierski, op. cit., s. 245.
  3. Stanisław Wojciechowski, Moje wspomnienia, tom I, Książnica Atlas, Lwów — Warszawa 1938, s. 178.