Strona:A. Lange - Elfryda.pdf/101

cze w cukrze; to też, ile razy widziałem w jakim magazynie ten smakołyk, zawsze mię coś korciło, żeby go kupić. Głównym źródłem mojego smutku był brak decyzji: z dnia na dzień, z godziny na godzinę zmieniałem postanowienie.
 — Nigdy już tam nie pójdę.
 — Jutro muszę się zobaczyć z Elfrydą.
 — Karolku, jesteś stary głupiec. Spraw sobie szlafrok i pantofle!
 — Bez niej wyżyć nie mogę. Przecież to samobójstwo. Jutro oświadczę się cioci i pannie!
 — O, idjoto! czy wytrzymasz bez śmiechu tę ceremonję
 — Nie, śmiać się nię będę! Będę się zachowywał z najwyższą powagą. Będę wzruszony!
 — To idź do Wincentego — i porozmawiaj z butelką węgrzyna!
 — A jednak!... Jakże mi szkoda tej krynicy życia i zmartwychwstania! Czyż na zawsze mam być trupem — i niewolno mi się odrodzić?
 Toż skoro tylko zamykałem oczy, natychmiast, jakby tam na siatkówce była tylko ona jedna, wypływała Elfryda w całej swej postaci, kształtna, wysmukła, silna, dysząca radością. Coś niesłychanie pieszczotliwego płynęło mi od tej wizji — i byłem niezadowolony, żem takie samemu sobie nieprzyjazne uczynił postanowienie, i żem już dziesięć dni nie był u Elfrydy — i nawet nie wiem, jak daleko posunęło się zuchwalstwo tych błaznów studentów.
 Właśnie był dzień jedenasty, gdy w godzinach