Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/073

do połowy ulicy i czekaliśmy tam z półtorej godziny. Wreszcie ci dwaj panowie minęli nas pieszo, a my podążyliśmy znów za nimi wzdłuż ulicy Baker i dalej...
 — Wiem — przerwał Holmes.
 — Aż ujechaliśmy tak ze trzy czwarte ulicy Regenta. Nagle, mój pasażer otworzył z trzaskiem okienko i krzyknął, żebym popędził, co koń wyskoczy na stację Waterloo. Zaciąłem klaczkę i w niespełna dziesięć minut byliśmy na miejscu. Gdy wysiadł, zapłacił mi przyrzeczone dwie gwinee i wszedł na stację. Ale, wysiadając, odwrócił się i rzekł do mnie: „Wiedzcie, żeście wieźli pana Sherlocka Holmesa.“ W ten sposób dowiedziałem się, jak się nazywa.
 — Rozumiem. I jużeście go nie widzieli?
 — Nie, panie.
 — A moglibyście mi opisać, jak pan Sherlock Holmes wygląda?
 Dorożkarz poskrobał się w głowę.
 — Nie tak to łatwo go opisać. Dałbym mu lat ze czterdzieści; wzrostu jest średniego o jakie dwa, albo trzy cale niższy od pana. Ubrany był jak elegant, miał czarną brodę, przystrzyżoną prosto, a cerę bardzo bladą. Nic więcej powiedzieć nie potrafię.
 — A kolor jego oczu?
 — Nie wiem, nie zauważyłem.
 — Nie pamiętacie żadnego innego szczegółu?
 — Nie, panie.
 — Oto wasze 10 szylingów. A dostaniecie drugie tyle, jeśli mi przyniesiecie więcej wiadomości. Dobranoc.
 — Dobranoc panu i dziękuję!