Strona:Życie tygodnik Rok II (1898) wybór.djvu/184

KOBIETA.

Nowela.

(Dokończenie).

 — Trzydzieści?! — wściekłaś się — ja ledwo na tydzień tyle zarobię. Trzydzieści... Nic, tylko bez te czarne ślepia.
 Dziewczątko się śmiało serdecznie.
 — Nie zarobiłaś tyle; durzysz tylko, żeby mnie wściekłość zalewała.
 — Na chusteczkę ciułam od miesiąca, cencik po cenciku...
 — Ale dziś trzydzieści! Abo to prawda?!.. Taka głupia, jak ty — dziewczyna!...
 — A jak cię przekonam?..
 — To będę przed tobą czapkę w zębach trzymał.
 Dziewczynina, upojona dumą, sięgnęła za pazuchę, wybrała wszystkie centy i wydobyła je, trzymając w zaciśniętej pieści...
 — Są tu — mówiła, wszystkie w mojej garści — tylko pięść otworzyć.
 — Otwórz.
 Przyłożyła mu rękę do oczu, rozwarła dłoń i błyskawicznie ją zamknęła.
 Chłopak nieznacznie się obejrzał, rekognoskując odległość od stojącego przed teatrem policyanta i rzekł niedbale:
 — Mignęłaś tylko przed ślepia — nic nie widziałem. Pokaż przecie uczciwie...
 — No to patrz! Wyciągnęła rękę, wyprężyła dłoń, chłopak schwycił ją za palce, dłoń przechylił, pieniądze cicho zsunęły się do nadstawionej czapki.
 Dziewczyna krzyknęła, zadudniało po twardym betonie, chłopak znikł w wieczornej mgle.