Strona:Żółty krzyż - T.III - Ostatni film Evy Evard (Andrzej Strug).djvu/8

strobatej twarzy w wielkich rogowych amerykańskich okularach.
 Zaledwie usiadł na swej zwykłej ławce na cyplu stawu i zdążył zapalić papierosa, ten pan wyrósł przed nim, przystanął na chwilę zwrócony w stronę wody, poczem, mruknąwszy „morgen“, usiadł na drugim końcu ławki. Claude znosił to sąsiedztwo z odrazą, domyślał się, że ów pan zaczepi go niezwłocznie, gdyż jest to wysłaniec i zastępca Abbegglena, który widać nie mógł sam przybyć. Nasłaniec jest ostrożny, bał się odwiedzić go w domu, więc łapie go na mieście, co jest również bardzo niewskazane. A zatem trzeba wracać do domu po raport o nowym gazie — niechże ich wszyscy djabli...
 — Wszak to pan doktór Heim?
 — Z kim mam przyjemność?
 — Znamy się z Genewy, pan przypomina sobie...
 — Nie rozumiem!
 — Przepraszam, zapomniałem, że pan jeszcze nie mówi po francusku.
 — Co znaczy jeszcze?
 — No, mógł się pan trochę poduczyć przez ten czas — całe pół roku! Ja, jak pan widzi, mówię wcale nieźle po niemiecku, może nawet trochę lepiej od pana samego...
 — Kto pan jest? Czego pan chce?
 — Jestem tym samym nieszczęsnym Francuzem, który...
 — To pan? Trudno mi pana poznać... A co pan tu robi?!