Strona:Żółty krzyż - T.III - Ostatni film Evy Evard (Andrzej Strug).djvu/385

przez strzelnicę, kiwnął głową na ukłon Claude’a, skinął brwiami w kierunku czołgu i porozumiewawczo skroił komiczną minę do żołnierzy. Dziie twarze rozjaśniły się jakiemś zbójeckiem rozradowaniem.
 — No, chłopcy — tegośmy jeszcze nie zakosztowali, co? Rzecz najpierwsza, żebyście rozumieli, że to nie żaden cud, bo i tam we środku siedzą ludzie... Nic innego, jak zwyczajny głupi blokhaus, tyle że się trochę rusza — oto wszystko. Pietra masz jeden z drugim?
 — Owszem, ale idzie, panie poruczniku.
 — Który ma pietra, niech go tu zostawi...
 — Idzie na całego, żywi stąd nie wyjdziem, ale to nic...
 — Żywi nie wyjdziem? Załóż się ze mną — stawiam dziesięć marek! Idzie?
 — Dobra nasza — więc gdyby tak łyknąć, panie poruczniku?
 — Jeszcze nie masz dosyć?
 — Nigdy nie dosyć, to moje hasło, panie poruczniku.
 — Grandel, masz tam co w butli?
 — Żelazna porcja!
 — Dobrze, zakropimy się potem!
 — Potem...
 — To znaczy po najdłuższem życiu. Zrozumiane!
 — To znaczy — uważasz jeden z drugim — po naszym czwartym czołgu. Słowo!