Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/271

 — Więc zlikwidowałaś mieszkanie?
 — Tak. Zamieszkałam w małym hoteliku.
 Zapłaciła szoferowi i weszli na górę.
 — Pokoik jest wprawdzie bardzo mały — powiedziała — ale i na taki obecnie nas nie stać.
 — Klitka — orzekł.
 Spojrzał przez okno, z którego widać było podobne do studni podwórko, usiadł na łóżku, próbując sprężystość materacu, później na ceratowej kanapie i machnął ręką:
 — Ostatecznie wygodniejsze to od pryczy.
 — Czy nie jesteś głodny? — zapytała.
 — Nie.
 — Może chciałbyś się wykąpać? W korytarzu jest łazienka.
 — Wieczorem się wykąpię.
 Zapalił papierosa i powiedział:
 — Teraz będę musiał wyjść. Mam spotkać się z jednym facetem. A on zawsze bywa u Kleszcza między pierwszą i drugą.
 — Gdzie?
 — U Kleszcza, w cukierni. Mam mu to oddać. Zobacz: nic nie rozumiesz, bo to specjalnym szyfrem pisane.
 Podał Bognie skrawek szarego papieru zwinięty w cienkie ruloniki.
 — Co to jest?
 — Gryps, ważny gryps. Czytałaś o aferze Miszczakowskiego?
 — Nie.
 — Jakto? — zdziwił się — nie czytałaś o tym Miszcza-