Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/270

tować odbiór zegarka, portmonetki i innych drobnych przedmiotów, przy czym żartobliwie rozmawiał z urzędnikiem. Bogna zaciskała zęby, by nie wybuchnąć płaczem.
 — No, chodźmy z tego przybytku — usłyszała nad sobą jego głos.
 W milczeniu schodzili po schodach. Na rogu wsiedli do taksówki.
 — Co jesteś taka smutna? — zapytał.
 — Tak... nie jestem smutna...
 — Zmizerniałaś. Pewno bardzo niepokoiłaś się o mnie? Co? — pochylił się ku niej i chciał pocałować.
 Lekko, ale stanowczo odsunęła go. Nie zniosłaby teraz jego pieszczoty.
 — Przestań — powiedziała — jesteśmy na ulicy.
 — Więc cóż z tego?...
 Wzruszył ramionami i dodał z goryczą:
 — Ładnie mnie witasz.
 — Ew... — zaczęła — Ew, czy ty nie rozumiesz...
 — Czego?
 — Że ja zbyt wiele... przecierpiałam.
 Zaśmiał się sucho:
 — Co ty powiesz?... To paradne! Ona przecierpiała. Ja w więzieniu siedziałem, musiałem spać na twardej pryczy, jeść jakieś paskudztwo, znosić najgorsze traktowanie, a teraz dowiaduję się, że to nie ja cierpiałem tylko ona!
 Szofer obejrzał się i Bogna szepnęła:
 — Nie mów tak głośno.
 Wzruszył ramionami i umilkł.
 — Dokądże to jedziemy? — zapytał, gdy auto skręciło ku Wspólnej.
 — Do domu.