Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/201

stare dzieje. Zresztą nie była to w każdym razie życzliwość dla nas, lecz dla mnie.
 Spojrzała nań roziskrzonym wzrokiem, lecz nic nie powiedziała.
 — A poza tym — ciągnął — nie mogę uważać za życzliwość, że dla dobra, dla korzyści instytucji mianował właśnie mnie. Pozwól też, że ja sam osądzę i zadecyduję, czy mam żywić dlań szczególniejszą wdzięczność.
 — Jednak bez niego do dziś dnia byłbyś referentem.
 — Jesteś tego pewna? — zapytał z ironią — a jednak bez pomocy i łaski pana prezesa zostałem dyrektorem, podczas gdy jego wysłano na grzybki.
 — Ew — powiedziała prawie gniewnie — właśnie dlatego wyrządziło mu się krzywdę.
 — Ja wyrządziłem? — udał zdziwienie.
 — Ty — odpowiedziała z przekonaniem — ty, właśnie ty. Nie przypuszczałam, że memoriał, przy którym ci pomagałam, będzie narzędziem takiego... takiego... postępku.
 — Paradna jesteś — zaśmiał się — podniecasz się jakimiś głupstwami. Jeżeli nawet tak było, jak mówisz, możesz mieć spokojne sumienie. Twojej „pomocy“ w ogóle nie brałem pod uwagę. Ale któż to ci nagadał tych idiotyzmów, Szubert?
 — Mniejsza o to. W każdym razie nie Szubert. Gdyby on wiedział, wstydziłabym się mu na oczy pokazać.
 — No, więc w porządku. Skoro nie wie, nie ma czym sobie głowy zawracać.
 Potrząsnęła głową:
 — Jestem innego zdania i bardzo, bardzo boleśnie to odczułam.