Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/170

 — Witam pana — odpowiedziała pani Symieniecka i podała mu rękę.
 — Jaka ona jest uprzejma — pomyślał Malinowski — trzeba naprawdę urodzić się wielką damą, by umieć tak się uśmiechnąć.
 Z kolei złożył pocałunek na rękawiczce Loli, a pani Symieniecka powiedziała:
 — Daruje pan, ale śpieszę. Lolu, przyślij wóz za godzinę. Do widzenia.
 Skinęła głową i znikła za drzwiami zakładu fryzjerskiego.
 — Nie zatrzymuję, przepraszam bardzo — powiedział Malinowski nieco mniej wylewnie, gdyż w wielkich, szarych oczach Loli dostrzegł jakiś błysk, który wydał mu się ironią.
 — Może odwieźć pana — zaproponowała.
 — O, dziękuję pani! Właściwie to przed chwilą odesłałem swoje auto urzędowe — skłamał — a to w zamiarze przechadzki. Mamy cudną pogodę. Ale jeżeli pani taka dobra?...
 — Ależ proszę.
 — Czy tylko nie sprawię pani dygresji? — zapytał, sadowiąc się obok niej.
 — Przeciwnie. Chciałam pana spotkać — odpowiedziała.
 — Pani? — zdziwił się.
 — Tak. Bardzo pan śpieszy?... Ja nie mam nic do roboty. Może się przejedziemy?
 — Z rozkoszą — odpowiedział natychmiast, chociaż uprzytomnił sobie, że najdalej w ciągu kwadransa musi