Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/139

 Malinowski podał mu arkusiki zapisane maszynowym pismem. Pisał to sam w najgłębszej tajemnicy przez szereg godzin, gdyż nie chciał nikogo wtajemniczać, a pisać na maszynie nie umiał.
 Minister przejrzał pobieżnie notatki i potrząsnął głową:
 — Tu nie widzę nic wyraźnego...
 — To tylko notatki.
 — Zbyt ogólnikowe... Co znaczy na przykład: „Należy zapobiegać zbyt pośpiesznym decyzjom w przyznawaniu subsydiów stowarzyszeniom“... O, tu, punkt siódmy?... Przecie to rozumie się samo przez się. Zanadto ogólnikowe. Albo punkt dziewiąty: „Trzeba pomoc finansową ograniczyć do niezbędnego minimum“... To i tak jasne. Albo co znaczy... Nie, proszę pana... Hm... Jeżeli pan zechce opracować szczegółowy memoriał, będę panu wdzięczny.
 — Na kiedy pan minister każe?
 — W ciągu, powiedzmy, tygodnia.
 — Ale, panie ministrze, nie chciałbym... obawiałbym się... Jeżeli to pójdzie drogą urzędową...
 — Ach, o to panu chodzi. Więc dobrze. Złoży pan w moim osobistym sekretariacie.
 — Wedle rozkazu pana ministra.
 — Dziękuję panu i do widzenia. Miło mi było pana poznać.
 — O... panie ministrze...
 Malinowski wyszedł zgrzany i czerwony. Nakładając futro zobaczył w lustrze wypieki na twarzy i mruknął do siebie: — przeklęta trema.
 Był jednak zadowolony z siebie i z przebiegu posłucha-