Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/138

 Malinowski przełknął ślinę i pomyślał: — Teraz albo nigdy! — rozłożył ręce:
 — Może dlatego, panie ministrze, że nie każdy, kto ponosi faktyczną odpowiedzialność, ma odwagę ją ponieść...
 — Co pan przez to rozumie?
 — Ja umyślnie, panie ministrze, pragnąłem podkreślić, że ja nie starałem się unikać przedstawienia panu ministrowi tych rzeczy... Dla dobra sprawy — dodał z powagą.
 Minister podniósł brwi:
 — Jakiej sprawy?
 — W ogóle... Funduszu, sprawy publicznej...
 Ponieważ minister włożył ręce do kieszeni i zdawał się czekać na dalsze, wyraźniejsze informacje, Malinowski powiedział:
 — Istotnie, panie ministrze, pan prezes Szubert nie wiele ma czasu i możności wniknięcia w każdą rzecz. Właściwie to dyrektor Jaskólski robi wszystko, decyduje o wszystkim. Prezes ma do niego nieograniczone zaufanie.
 Nagle minister odwrócił się doń i patrząc mu wprost w oczy, zapytał:
 — A jak pan wyobraża sobie unikanie podobnych „nieściągalnych“ pożyczek?
 — Jeżeli pan minister pozwoli... Mam nawet przypadkowo przy sobie notatki...
 — Jakie notatki?
 — Dotyczące planu zmian w statucie Funduszu i w przepisach...
 — Proszę — wyciągnął rękę minister.