Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/133

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

— To bardzo inteligentni chłopcy — zauważyła Bogna — a pani Jaskólska to taka dobra, taka serdeczna kobieta.
— Kwoka — wzruszył ramionami.
— Może, ale w najlepszym stylu.
— A Jaskólski to trochę był nie w swoim sosie, zauważyłaś?
— Nie, był całkiem naturalny.
— Naturalny?... Cha... cha... Zgrywał się, jak stary kabotyn.
— Ależ dlaczego?
— Pi, moja droga, w biurze rżnie zawsze Jowisza. Ile razy mnie spotykał, to podawał mi rękę, jakby mi sto tysięcy dawał, a tu nagle zostałem jego zastępcą. Musiał udawać zadowolenie. Słyszałaś: kolegą mnie nazywał... I niby taki łaskawy patriarcha. Śmiech i tyle. Mówię ci: jeszcze różne nadęte szyszki poznają co to jest pan Ewaryst Malinowski! Jeszcze poznają! Poznają i dudy w miech!
— Mylisz się — spróbowała protestować Bogna — on jest dla ciebie bardzo życzliwie usposobiony.
— Kpię sobie z jego życzliwości.
— Ew!
— Nie bój się, jemu tego nie powiem. Nie jestem taki głupi... Ale swoją drogą Jaskólski mógłby na przyjęcie gości nałożyć jakieś przyzwoite ubranie. Na łokciu miał łatę na trzy palce. A poza tym to wstyd przyjmować kogoś... nie byle pierwszego lepszego i gwałtem zatrzymywać na kolację po to, by dać kluski z serem! Zarabia prawie dwa tysiące miesięcznie, a gości kluskami przyj-