Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/052

 — Tak? A gdzież to pan był? Nawet na obiad pan nie przyszedł!
 — Dzwoniła pani do państwa Chodyńskich? — zdziwił się — myślałem, że była pani na Wiśle.
 — Oczywiście byłam i telefonowałam z Klubu Wioślarskiego, by pana też wyciągnąć, ale uroczy Stefanek wpadł jak kamień w wodę. No dość. Proszę zaraz przyjść.
 — Kiedy...
 — Co kiedy?
 — Pani... pewno ma gości.
 — Jeżeli nawet tak, to chyba pana nie zjedzą — zaśmiała się.
 — Jestem zmęczony.
 W słuchawce zapanowała cisza.
 — Naprawdę czuję się zmęczony — powtórzył.
 — Panie Stefanie — powiedziała poważnie — ale ja, rozumie pan, ja chcę pana widzieć. I jeżeli pan zaraz przyjedzie, będę panu wdzięczna.
 — Dobrze, za pięć minut będę.
 — Czekam.
 Borowicz przez pomyłkę wziął jakiś cudzy kapelusz i ze schodów musiał zawrócić. Wsiadł w pierwszą spotkaną taksówkę i kazał jechać na kolonię Staszica. Właściwie jechał niepotrzebnie. Sama pewność, że spotka u niej Malinowskiego, była przerażająca.
 Ma się rozumieć, nie powie mu żadnej impertynencji. Wiedział z góry, że potrafi być dlań nawet uprzejmym, ale wieczór spędzony w towarzystwie tego człowieka...
 Samochód stanął przed niedużą willą. Prawą stronę zajmowało mieszkanie jakiegoś sędziego, w lewej połowie mieszkała Bogna. Na drzwiach był jeszcze ślad po